W trakcie kilkunastu lat pracy z dziećmi i młodzieżą miałam możliwość zweryfikowania metod i narzędzi pracy, szukania nowych oddziaływań opiekuńczo-wychowawczych wychodząc naprzeciw oczekiwaniom, indywidualnym potrzebom i możliwościom dzieci. Czas, który spędziłam wśród moich podopiecznych ukierunkował mnie zawodowo. Nauczyłam się pokory, cierpliwości i uważności.  Jestem przekonana, że praca z drugim człowiekiem wymaga otwartości i akceptacji. Podczas swojej długoletniej pracy w placówce opiekuńczo-wychowawczej doświadczyłam bardzo wielu cennych dla mnie sytuacji co ugruntowało we mnie przekonanie, że żadne studia, kursy i certyfikaty nie wyposażą nikogo w pełni w umiejętności i kompetencje niezbędne do wszechstronnego wspierania młodych ludzi. Niewątpliwie są one podstawą do wykonywania tego zawodu, ale jedynie osobiste doświadczanie relacji z drugim człowiekiem, towarzyszenie mu w wielu sytuacjach życiowych kształtuje w nas owe atrybuty.

Dzięki moim wychowankom i „pięknych” wewnętrznie, kompetentnych i oddanym całym sercem swojej pracy ludziom nabyłam wiedzy praktycznej i umiejętności, które wzbogaciły mój warsztat pracy i ugruntowały przeświadczenie, że podstawą w pracy z dzieckiem jest relacja oparta na szczerości, cierpliwości i akceptacji.

Obecne czasy nie są łatwe dla młodego pokolenia, któremu ciężko jest odnaleźć się w grupie rówieśniczej, sprostać oczekiwaniom świata i jednocześnie odnaleźć Siebie. Młodzi ludzie są bardzo krytyczni wobec innych, ale i w równym stopniu, a może i większym wobec samych siebie, dlatego zawsze wychodzę z założenia, że trzeba poznać perspektywę dziecka w danej materii i być obecnym. Obecność jest dla dziecka gwarantem bezpieczeństwa, które warunkuje proces wzrastania i zmiany młodego człowieka.